UN EMIGRANTE MAIS

Un emigrado máis


Nunca souben cando iba,
nunca vin cando quisen,
poucas cheguei cando esperaba,
sempre esperei voltar de onde viña.

Os comezos sempre duros,
a distancia sempre lonxe;
as proximidades das súas xentes
fixo da morriña a casa nova.

Cada casiña unha bágoa,
en cada mirada unha tristura,
na unión as novas xentes
renaceu Breogán no meu soñar.

Cada volta é unha festa,
cada festa unha algarabía,
cada adéus é un soño esquecido,
cada aperta é un corazón doído.


Cada vez estás más preto,
cada vez vente mais lonxe
os meus ollos cheos de bágoas:
transpiran de agarimos pola xentiña.

Miña terra, terra miña!
Non che esquezo na alegría,
aférrome a tí na morriña.
¡Viva Galiza neste Día!



Poema dedicado aos emigrantes galegos
no 50 aniversario do Centro Galego de Valencia

JOSÉ RAMÓN CERDEIRA ALONSO

21/FEBREIRO/2016
VALENCIA



Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

ATA SEMPRE KIKO, MESTRE.

Hai persoas que nos marcan, non porque nin el nin nós decidirámolo, e o seu legado acompáñanos en moitos momentos da nosa vida.  Cando un é neno, os nosos maiores buscan un referente, real e próximo, para mostrarche ese camiño ou esa guía na que poidas reflectirche.  No meu caso (e o de moitos nenos de Feás) foi, sen dúbida, o noso Francisco de Olimpia. Lembrar dos meus avós, nai, tíos, veciños, .. as tan sabidas frases que, hoxe máis que nunca teñen máis validez, inspirounos a varias xeracións: “mira que educado, que rapaz máis listo O Lemos, que intelixente, que ben feito, que .. que ..” e podería escribir decenas de frases que reflectían a admiración que, a túa saber estar, infundía entre os habitantes da nosa aldea.  Como lei de vida, imos crecendo, pero ti seguías sendo o noso referente. Xa non era o que dicían outros, era o que sentiamos e viviamos nós mesmos: a persoa con cultura que che obnubilaba; o mozo con aquela faísca de sacar dun instante un chascarrillo; a persoa q
Leer más

ATA SEMPRE VICTOR

Sempre que pasan momentos de partidas, acostumamos a dicir aquilo de que era boa persoa. Este o era, sen necesidade de dicilo un día como hoxe. Unha persoa loitadora, entregada, familiar e sinxela.  As vacacións no meu Feás xa non serán iguais. A vida segue. Haberá momentos bos e malos pero xa non serán as mesmas.  Era saír da misa, dunha reunión, dalgún encontro, festa ou calquera acontecemento e aí estaba para facer, dunha frase oportuna, un chiste con parábola; obtendo un sorriso dos asistentes e animar o cotarro dos veciños no  Petouto. Era chegar ao pobo e esa frase túa “Benvido Bill  Gates”. E esperar unha frase túa para tomarlle o pelo a algún. Era alegrar a mañá para falar do presente e futuro, ti que nunca esquecías o pasado. Sempre se podía contar con él para axudar nas colectas da Festa do Neno; na procura de solucións a problemas eternos da auga; en achegar ideas ás melloras de calidade de vida do pobo; en innovar con propostas moitas veces  incomprendidas;
Leer más

La niña de la mirada triste (revisado)

Imagen
La niña de la mirada triste I En este otoño que no empieza, en este verano que me persigue, en este momento de terneza diviso, fugazmente, tu mirada triste. II Es mi fantasía la que vuela contrario al viento, quien sosiega mi espíritu, iluminado cual linterna, la ruta de mi luciérnaga en tu estela. III Ese viento tus cabellos flameaba, cual vela al mástil embiste, dejando tu piel aterciopelada con la ternura de tu deleite. IV Ese donaire que desplazaba al mover su cuerpo angelical, ese caminar que marcaba la zona frontal en hastial. V Esos ojos otrora brillantes, catapultan tu sonrisa sideral, ya no son luceros anarquizantes y su benignidad no es igual. VI Esos labios tan sensuales, resaltando tu cara tan serena, navego con rumbo a tu tristeza divisando, niña, lágrimas en vela. VII Por qué la niña está triste? Con esa sonrisa acrisolada que oscurece tu mirada,  gestos fu
Leer más